Czy wilk jest taki straszny, jak go malują?

 

Czy wilk jest taki straszny, jak go malują?

 

Wilk jest drapieżnikiem, o którym każdy słyszał, lecz mało kto widział na wolności. W Polsce jest gatunkiem tak rzadkim, że został objęty ochroną gatunkową. Wilk kocha przestrzeń. Zamieszkuje przede wszystkim gęste lasy, tereny podmokłe, rozległe równiny  a także tereny położone wysoko w górach. Jest przodkiem psa domowego. Jednak jest od niego silniejszy, bardziej wytrzymały a także ma bardziej wyostrzone i czulsze zmysły.

 

Wilki prowadzą życie rodzinne a zimą zbierają się w stada.  Wilcze stado nazywane watahą może składać się z kilkunastu osobników i zajmuje przestrzeń od 100-300 km2 (to mniej więcej powierzchnia jednej lub dwóch gmin w Polsce). W skład stada wchodzi m.in. samiec zwany basiorem, samica zwana waderą oraz ich potomstwo z dwóch kolejnych miotów. Władzę w stadzie pełni  najsilniejsza para dorosłych wilków, zwanych parą alfa. Wszyscy członkowie stada mają tu swoje miejsce i role. Wszystkich członków grupy obowiązuje też posłuszeństwo wobec przywódców.

 

Wilki, podobnie jak psy,  posiadają umiejętność komunikowania się pomiędzy sobą. W tym celu wydają z siebie różne dźwięki: wyją, warczą, skomlą i popiskują. Do porozumiewania służy im też odpowiednie ułożenie  ciała. Zadowolony wilk raźno macha ogonem a jego język zwisa z „śmiejącego” się pyska. Gdy są złe stawiają uszy a ich sierść jeży się na grzbiecie. Wilki również się boją. Wtedy tulą uszy i ogon a także kulą całe ciało.

 

Wilki dzień spędzają w ukryciu a na łowy wyruszają po zmierzchu. W poszukiwaniu zdobyczy przebiegają średnio 20 km w ciągu doby. Chociaż potrafią w ciągu jednego dnia pokonać dystans nawet 160 km. Ciekawostką jest fakt, że stado wilków pozostawia na śniegu tylko jeden trop, tak jakby przeszło tamtędy tylko jedno zwierzę. Dzieje się tak, ponieważ wilki posiadają wyjątkową umiejętność podążania po swoich śladach. Ten sposób pozostawiania śladów nazywany jest sznurowaniem.

 

Wilk jest drapieżnikiem. Latem jego pożywienie stanowią lisy, zające a nawet ptaki, żaby i jaszczurki. Zimą wraz ze swoim stadem poluje na jelenie i sarny, ale najczęściej jego ofiarą padają zwierzęta chore, stare, zranione lub osłabione. Nie pogardzi również padliną. Na deser chętnie zjadaja owoce i runo leśne. Wygłodniałe wilki mogą podchodzić w pobliże ludzkich osad zwabione zapachem zwierząt hodowanych przez człowieka. Jeżeli bydło czy owce nie będą właściwie dopilnowane (zamknięte) zdarza się, ze wilk je zaatakuje. Najprawdopodobniej temu właśnie faktowi, wilki zawdzięczają złą sławę. Należy jednak pamiętać, że wilk nigdy nie poluje dla przyjemności, a robi to jedynie z głodu i po to by przeżyć. Samego człowieka zaś unika i kiedy tylko może, to schodzi mu z drogi.