Sosnowy bór chrobotkowy

Sosnowy bór chrobotkowy występuje na skrajnie ubogich i suchych siedliskach leśnych.

W klasyfikacji leśnosiedliskowej odpowiada typowi boru suchego. Natomiast pod względem fitosocjologicznym odpowiada zespołowi Cladonio-Pinetum.

Obszar Parku to tereny piaszczystych wydm, porośniętych borami sosnowymi o charakterze świeżym, w których na niewielkich powierzchniach występują formy boru suchego chrobotkowego, z różnie zachowanym runem chrobotkowym. Drzewostan składa się wyłącznie z sosny zwyczajnej Pinus sylvestris. W ubogiej warstwie krzewów występuje jałowiec pospolity Juniperus communis oraz młode sosny. W skład warstwy zielnej, również słabo wykształconej i mającej niewielkie znaczenie, wchodzą: wrzos zwyczajny Calluna vulgaris, śmiałek pogięty Deschampsia flexuosa, borówka czarna Vaccinium myrtillus i borówka brusznica Vaccinium vitis-idaea.

Najbardziej charakterystyczną cechą śródlądowego boru chrobotkowego jest obficie wykształcona warstwa porostowo-mszysta. Warstwa runa jest najważniejszym elementem wyznaczającym to siedlisko. Jego skład gatunkowy i struktura świadczą o charakterze i stopniu zachowania całego siedliska. Za główny wskaźnik uznaje się duży udział krzaczkowatych porostów, głównie chrobotków z rodzaju Cladonia, m.in. chrobotka leśnego Cladonia arbuscula, chrobotka wysmukłego Cladonia gracilis, chrobotka widlastego Cladonia furcata, chrobotka reniferowego Cladonia rangiferina czy chrobotka gwiazdkowatego Cladonia uncialis. Oprócz porostów w runie występują mszaki z rodzaju Pleurozium (rokietnik) i Dicranum (widłoząb) oraz Ptilidium ciliare (rzęsiak pospolity).

Bór chrobotkowy jest siedliskiem niestabilnym. Do tej pory nie jest określony ostatecznie charakter tego zbiorowiska. Nie jest pewne, czy jest to w pełni naturalna odmiana suchego boru sosnowego, czy też geneza jego powstawania oraz trwania na przestrzeni dziesięcioleci ma podłoże antropogeniczne, związane z gospodarką leśną i rolną.